Łaski Ducha Świętego nadzieją dla Kościoła
Wszystkie fundamentalne wartości na których oparta została Nowa Odnowa Charyzmatyczna oraz działalność Charis wynikają jedna z drugiej, łącząc się ze sobą i wzajemnie uzupełniając. Nie sposób jest więc mówić o służbie potrzebującym pomijając aspekt jedności, ta zaś jest bezpośrednim skutkiem Chrztu w Duchu Świętym. To w nim wszystko bierze swój początek, wszystko z niego wypływa: i poczucie komunii i dary. Jedność eklezjalną tworzą jedyne w swoim rodzaju jednostki, a ich duchowy rozwój możliwy jest tylko i wyłącznie dzięki funkcjonowaniu wewnątrz wspólnoty Kościoła oraz działaniu na rzecz jej dobra.
Wszystkie wcześniej wymienione filary sprowadzają się do jednej, nadrzędnej misji każdego człowieka, jaką jest ewangelizacja, czyli głoszenie Dobrej Nowiny. Przez ewangelizację zaś rozumie się nie tylko promowanie wartości wyznania chrześcijańskiego, ale przede wszystkim czynne naśladowanie życia Jezusa będące wyrazem „nowego poziomu dojrzałości eklezjalnej”.
Misja ewangelizacyjna Nowej Odnowy w Duchu Świętym
Początki papieskiej inicjatywy sięgają 2015 roku, kiedy Ojciec Święty napisał list skierowany do Przewodniczących Międzynarodowych Służb Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym oraz Bractwa Katolickiego. Wskazując na konieczność wzmocnienia jedności w Kościele, poprosił, aby zastanowili się oni nad korzyściami płynącymi z połączenia sił oraz stworzenia jednej, wspólnej służby na rzecz Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej na całym świecie. Należy w tym miejscu podkreślić, że celem Ojca Świętego nie była reorganizacja Odnowy, lecz wspólne zastanowienie się nad redefinicją jej tożsamości kościelnej. Wizja, jaką Franciszek przedstawił w czerwcu 2019 roku Katolickiej Odnowie Charyzmatycznej oraz zadania, jakie wyznaczył jej liderom oraz członkom, stanowią bowiem jeden ze sposobów, w jaki realizuje on dziedzictwo św. Piotra i jak stara się wypełniać swoją misję jako pasterza Kościoła Powszechnego.
Oczywiście papież Franciszek nie był pierwszy, który dostrzegł w Odnowie Charyzmatycznej możliwość cennej pomocy w procesie jednoczenia Kościoła; już w 1975 roku w Rzymie, w trakcie pierwszego Międzynarodowego Kongresu Charyzmatycznego, ówczesna głowa Kościoła Katolickiego, papież Paweł VI uznał oficjalnie ruch charyzmatyczny za „szansę dla Kościoła i świata” i wyznaczył trzy zasady, którymi powinna się ona kierować, a były to: wierność autentycznej nauce wiary, dawanie pierwszeństwa wyższym darom (a więc tym, które służą dobru nie tylko jednostki, ale całej wspólnoty) oraz dążenie do miłości, która spaja wszystkie rady Ducha razem i udoskonala je.
Bo ewangelizować to po prostu kochać
-Boga, siebie i drugiego człowieka.
Pięćdziesiąta rocznica istnienia Odnowy Charyzmatycznej wydała się Franciszkowi idealnym momentem na dokonanie podsumowania jej działalności – w 2017 roku, podczas Złotego Jubileuszu w Circus Maximus, Ojciec Święty nie tylko podziękował jej twórcom, liderom oraz uczestnikom za trud i zaangażowanie, jakie wkładali przez ponad pół wieku w rozwój nurtu charyzmatycznego, ale także wezwał ich do wejścia „na nowy poziom dojrzałości eklezjalnej”. (przypis: PP Franciszek, Przemówienie do uczestników Złotego Jubileuszu Odnowy Charyzmatycznej, Rzym 2017). Natomiast Charis, jako realny, widoczny efekt owego procesu dojrzewania, została stworzona nie tylko jako organizacja wspierająca Odnowę we wszystkich jej przejawach, ale także ideologia wyrosła na podstawie jej doświadczeń i wytyczająca ścieżkę jej przyszłej działalności, oraz narzędzie mające pomóc jej w dalszym rozwoju. Rodzi się jednak pytanie: dlaczego jednak Ojciec Święty uznał, że Odnowa po tylu latach swojego istnienia potrzebuje przemiany i jaki ma ona związek z jej misją ewangelizacyjną?
Przez wiele lat swojej działalności, Odnowa w Duchu Świętym rozrosła się i włączyła w swoje szeregi miliony ludzi na całym świecie realnie wpływając na ich życie. To, co czyni ją tak wyjątkową na tle innych formacji religijnych jest fakt, że jej powstanie było inicjatywą oddolną, zapoczątkowaną przez ludzi natchnionych myślą Ducha Świętego i jako taka jest wynikiem Jego bezpośredniej ingerencji i zarazem jednym z najbardziej spektakularnych przykładów oddziaływania Poruszyciela w Kościele Powszechnym.
Odnowa Charyzmatyczna będąca nurtem wyrosłym ze spontanicznej potrzeby serca, wraz z upływem czasu oraz swoim rozrostem, siłą rzeczy zaczęła przybierać formę coraz bardziej zorganizowanego apostolatu. Wiemy już, że wszystko, co czyni Duch Święty służy zawsze dobru całego Kościoła Powszechnego. Jednocześnie dążenie do pojednania wszystkich kościołów oraz wspólnot chrześcijańskich stanowi jedno z podstawowych zadań każdego następcy św. Piotra. Z tego powodu papież Franciszek uznał, że Odnowa Charyzmatyczna, której działalność dalece wykracza poza możliwości, jakimi na co dzień dysponują pojedynczy wierni, sama z siebie realizuje podstawowe powołanie Kościoła jakim jest czynny udział w misji ewangelizacyjnej. Dlatego właśnie jest ona własnością całej wspólnoty Kościoła i jako taka stanowi jedno z narzędzi duszpasterskich pomagających Biskupowi Rzymu w realizacji założeń jego pontyfikatu.
Jak zacząć? Ewangelizacja dla każdego i na co dzień
Miserando atque eligendo (łac. Spojrzał z miłosierdziem i wybrał) – tak brzmi hasło przyświecające pontyfikatowi papieża Franciszka, które towarzyszy mu od momentu nadania święceń biskupich w 1992 roku. Cytat pochodzący z homilii św. Bedy będącej komentarzem do przypowieści mówiącej o powołaniu św. Mateusza na ucznia Jezusa, trafnie odzwierciedla nie tylko pokorny charakter z jakim Franciszek podchodzi do swojej roli jako Głowy Kościoła Katolickiego, ale także sposób, w jaki Pan nadał znaczenie życiu każdego człowieka, który kiedykolwiek pojawił się na tym świecie.
W Ewangelii św. Mateusza możemy odnaleźć fragment, w którym Jezus nakazuje swoim Uczniom pokorną służbę drugiemu człowiekowi (Mt 20, 26-28). Tym samym przypomina on, że bycie wybranym przez Boga jest ściśle związane jest z odpowiedzialnością za drugiego człowieka i że władza jest jednocześnie posłannictwem. Posiadanie przywództwa, o którym wspomina Jezus nie jest sprawowaniem rządów, o jakim zwykle myślimy (np. administracyjnych, terytorialnych czy politycznych); władza rozumiana jest tu bardziej jako przywilej posiadania samoświadomości własnego powołania oraz przywództwa duchowego. Choć słowa Jezusa skierowane były do Apostołów jako tych, którzy zostali wybrani przez Niego do głoszenia Ewangelii i tym samym do bycia duchowymi przewodnikami innych ludzi, dotyczą każdego z nas, ponieważ wszyscy zostaliśmy powołani do zbawienia. Jezus natomiast podpowiada nam, że najlepszą drogą ku wypełnieniu swojego przeznaczenia jest pomoc w zbawieniu innym.
Charyzmatycy są ludźmi szczególnie świadomymi realnej mocy płynącej z otrzymywanych łask Ducha Świętego, przez co właśnie na nich spoczywa większy obowiązek poświadczania wpływu Chrztu za pomocą własnego życia. Z tego powodu jednym z pierwszych wymagań, jakie Ojciec Święty postawił przed Odnową Charyzmatyczną na nowym etapie jej działalności, było „osobiste nawrócenie do miłości Jezusa” oraz aktywne poświadczanie swoim zachowaniem wartości wyznaczonych przez Ewangelię. Życie Chrystusa ma być wzorem dla każdego chrześcijanina nie tylko w teorii, ale przede wszystkim w praktyce. Co więcej, osobiste nawrócenie ma wynikać z Chrztu w Duchu Świętym i być efektem dobrowolnego i nieustannego wyboru dobra, a konsekwencją poczucia obowiązku czy wynikiem lęku przed potępieniem.
Kolejną prośbą Ojca Świętego skierowaną do charyzmatyków jest konieczność dzielenia się otrzymanymi łaskami Ducha Świętego z innymi ludźmi, także tymi, którzy nie są członkami żadnej ze wspólnot Odnowy. I tak samo jak w Dziejach Apostolskich przeczytać możemy o charyzmatach, jakie Duch Święty zesłał na Korneliusza oraz jego
rodzinę (Dz 10,1-48) udowadniając tym samym, że Jego łaski dostępne są także dla Pogan i ludzi wszystkich narodów, którzy tak samo zostali powołani do zbawienia, tak też charyzmatycy mają za zadanie poświadczać, że miłość Jezusa przeznaczona jest dla wszystkich – nie tylko członków społeczności charyzmatycznych, Katolików ani nawet Chrześcijan czy wierzących, ale dla wszystkich ludzi na całym świecie.
Nowa Odnowa w Duchu Świętym, dojrzalsza i bardziej świadoma swojej ewangelizacyjnej roli, ma być odtąd “społecznością modlitwy i uwielbienia”. Oznacza to, że poprzez zgodne życie wspólnotowe oraz okazywaną sobie wzajemnie pomoc, ma za zadanie dawać świadectwo duchowego ekumenizmu, a tym samym wspomagać Kościół w nieustannym jednoczeniu wszystkich Chrześcijan.
Ewangelizacja to także bycie blisko ubogich i potrzebujących oraz bycie uwrażliwionym na krzywdę drugiego człowieka jest kolejnym, chyba najbardziej realnym/materialnym wymiarem ewangelizacji; to bycie chrześcijaninem z krwi i kości, nie tylko w teorii, ale także i w praktyce – w końcu jak ciało bez ducha jest martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków (Jk 2, 26)
Skoro Człowiek został przez Boga stworzony na Jego obraz i podobieństwo, to poprzez drugiego człowieka jesteśmy w stanie dostrzec Boga. W tym też wyraża się najpełniej przykazanie miłości zarówno do Pana jak i bliźniego